Όπως και να το κάνουμε, οι αδυναμίες δεν κρύβονται. Ακούω Μιχάλη Χατζηγιάννη από το 1998, τότε που σιγανά και ταπεινά τραγουδούσε το "Άγγιγμα ψυχής" του Γιώργου Χατζηνάσιου. Εκείνη την εποχή τον είχα γνωρίσει μάλιστα, του είχα πει πόσο μου άρεσε η φωνή του και κοκκίνισε.... Πώς αλλάζουν οι εποχές.
Ύστερα ήρθαν η εξαιρετική, ατμοσφαιρική και μελαγχολική Παράξενη Γιορτή, το πρωτότυπο και αθώο "Κρυφό Φιλί" και η εκρηκτική "Ακατάλληλη σκηνή". Από εκεί και μετά, ο Χατζηγιάννης εδραιώθηκε και έγινε μάστορας του σουξέ. Όχι άδικα, θα έλεγα. Αγαπημένος μου δίσκος παραμένει το "Φίλοι & εχθροί" γιατί μαζί του ερωτεύτηκα πολύ. Είπαμε, αδυναμίες είναι αυτές. Αργότερα, το "7" ήταν κάπως αμήχανο και βιαστικό, με αδύναμους στίχους, το "Κολάζ" κατά ένα μεγάλο ποσοστό ευτύχησε σε επιλογή ρεπερτορίου αλλά ατύχησε σε ενορχήστρωση και τέλος το περσινό "Καλύτερο ψέμα" ήταν ό,τι πιο πρόχειρο έχει κυκλοφορήσει ποτέ -πιο πρόχειρο και από τα τραγούδια του ΟΤΕ.
Στο θέμα μας. Το "Θάρρος ή αλήθεια" περιέχει 15 τραγούδια σε μουσική του ιδίου και στίχους της Ελεάνας Βραχάλη, του Νίκου Μωραΐτη και του Νίκου Γρίτση. Πρωτότυπο. Κάτι έλεγα πιο πάνω για αδυναμίες... Δεν είναι κακό που στο Χατζηγιάννη ταιριάζουν οι στίχοι των παραπάνω δημιουργών, απλά σχεδόν 10 χρόνια τώρα ακούμε τραγούδια στο ίδιο ύφος... Μουσικό και στιχουργικό. Κλασική αξία και ο Soumka στις ενορχηστρώσεις, με το γνώριμο στιλ του.
Σπάνια αναλύω εναν δίσκο κομμάτι-κομμάτι, track-to-track που λένε. Εδώ θα το κάνω, γιατί μετά 15 πλήρεις ακροάσεις του δίσκου σε 10 μέρες, έχω αρκετά να πω.
Το ομώνυμο πρώτο τραγούδι, εισάγει τον ακροατή στο δίσκο με ήρεμο και γνώριμο θα έλεγα τρόπο. Όπως υποστηρίζει το δελτίο τύπου -παρόλο που συνήθως οι αντίστοιχες αναφορές είναι υπερβολικές- το κομμάτι "Θάρρος ή αλήθεια" θυμίζει όντως κάτι από "Κρυφό φιλί". Με λιτή ενορχήστρωση και απλό, σχεδόν εφηβικό στίχο της Βραχάλη, περνά ωραία μηνύματα ("Σαν παιχνίδι μόνο αξίζει η ζωή/ σαν ταξίδι που θα πάμε μαζί/ Παίξε λίγο δίχως ενδοιασμούς /δε θα φύγω, δεν σ' αφήνω, μ' ακούς"). Συνεχίζουμε με το "Με μια αγκαλιά τραγούδια" σε ρυθμούς ψευτορέγκε και τον τραγουδιστή να ερμηνεύει με παιχνιδιάρικη διάθεση, σχεδόν χαμογελώντας! Τρίτο στη σειρά είναι το "Τρεις ζωές" του Μωραΐτη, το τραγούδι που αμέσως μετά την πρώτη ακρόαση του δίσκου δήλωσα ότι είναι το αγαπημένο μου! Σε ύφος που δε μας έχει συνηθίσει ο δημιουργός ("Περίεργη στεριά/ είν' η αγάπη/ εκεί που λες είναι μακριά/ φαίνεται κάτι/ Εκεί που φτάνω ως το βυθό/ και λέω πεθαίνω/ τα δυο σου χέρια εγώ κρατώ/ κι ανασαίνω"), με απλά-απαλά νοήματα μεταδίδει ειλικρινή ερωτικά συναισθήματα ("Να είχα μια/ να είχα δυο/ να είχα τρεις ζωές εγώ/ Για σένα μια/ για σένα δυο/ για σένα τρεις ζωές να ζω"). Ο ρυθμός και ο ήχος θυμίζουν παραγωγές του τέλους της δεκαετίας του '90. Είναι λίγο... πασέ.
Το "Ό,τι θες (Βασιλιάς)" του Γρίτση είναι ένα απλό ποπ κομμάτι με πιασάρικο ήχο. Έχουμε ακούσει αντίστοιχα κομμάτια αρκετές φορές από το Χατζηγιάννη. Το ίδιο ισχύει και για το "Θα γυρίσεις" της Βραχάλη με τον πιο αμήχανο στίχο του δίσκου ("... στο σώμα σου έχω/ ραντεβού με το Θεό" -απαράδεκτη έμπνευση). Ακολουθεί ο "Καθρέφτης", μια μπαλάντα της Βραχάλη που κάτι θυμίζει από τα παλιά (της "Ακατάλληλης σκηνής" συγκεκριμένα) με τρυφερό στίχο ("Ξέρω πότε είσαι καλά/ και πότε δεν είσαι/ ποτέ γελάς/ πότε πονάς/ πότε προσποιείσαι/ Αν κάτι έμαθα όσο ζω/ είναι καλά να σ' αγαπώ/ μες στα λάθη σου/ σ' αγαπώ" -επίσης εφηβικού ύφους).
Το αμέσως επόμενο κομμάτι, "Γιατί το τραγούδι", του Μωραΐτη είναι το δεύτερο αγαπημένο μου! Αν και ατύχησε σε τίτλο (γιατί θυμίζει το "Γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό" -κακά τα ψέματα), ξεχωρίζει γιατί έχει έντεχνο ήχο με πλούσια ενορχήστρωση. Πραγματικά εύχομαι να έλεγε περισσότερα τραγούδια ο Χατζηγιάννης σε αυτό το στιλ. ("Γιατί το τραγούδι να λέει σ' αγαπώ/ κι εσύ δε μου το 'πες ποτέ σου/ γιατί το τραγούδι να λέει θα 'μαι εδώ/ κι εγώ να μετρώ τις σιωπές σου"). Τα "Μηνύματά σου", του ίδιου στιχουργού, ομολογώ πως μου είναι αδιάφορο, εκτός από την πιασάρικη ψευτορόκ μελωδία του και δυναμική ενορχήστρωσή του.
Το "Σ' αγαπώ" της Βραχάλη είναι ένα κλασικό μπιτ κομμάτι, με πλήρη απουσία φυσικών οργάνων. Πιασάρικη μελωδία, πιασάρικος στίχος, πιασάρικη ερμηνεία, ε τι άλλο χρειάζεται για να γίνει σουξέ. Επόμενο είναι το δυναμικό "Αξίζω" του Γρίτση που συμμετέχει στο soundtrack ελληνικής ταινίας. Στην ερμηνεία συνεπικουρεί η Ιουλία Καλλιμάνη. Την πρώτη φορά που το άκουσα δε μου άρεσε, αλλά ύστερα κατάλαβα την ειρωνική και αυτοσαρκαστική διάθεση του στιχουργού και του τραγουδιστή ("Δώσ' τα όλα και θα δείξει/ ένα γίνε με τον πόνο σου/ κι αν ο ουρανός ανοίξει/ κοντρόλαρε το ψώνιο σου" -ό,τι να 'ναι). Συνεχίζουμε με το "Πλάι πλάι" του ίδιου δημιουργού. Ωραία μελωδία, αδιάφορος στίχος.
Αμέσως μετά ακολουθεί η "Βροχή των αστεριών" της Βραχάλη με τη συμμετοχή της Ανδριάνας Μπάμπαλη. Στιχουργικά, το κομμάτι ατύχησε να έχει ίδιο τίτλο με τραγούδι της Ρεβέκκας Ρούσση στο δίσκο του Γιάννη Πλούταρχου "Η δύναμη του έρωτα" και επίσης με έναν πρόσφατο δίσκο της Γλυκερίας, στον οποίο μάλιστα η Ελεάνα είχε μεταξύ άλλων το γνωστό "Κρυφτό". Όσον αφορά το ίδιο το τραγούδι, παραδόξως ο Χατζηγιάννης δε φωνάζει όταν τραγουδάει και ακολουθεί χαμηλές νότες, το ίδιο και η Μπάμπαλη. Μου θύμισε το "Πτήση 201" από την "Παράξενη γιορτή". Τι λες τώρα.
Το "Σ' αγαπώ σε μισώ" επίσης αδιάφορο, μουσικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά. Το τραγούδι που κλείνει το δίσκο όμως, "Κάτω απ' τον ίδιο ουρανό" του Γρίτση, είναι το τρίτο αγαπημένο μου και θεωρώ πως αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει πει ο Χατζηγιάννης. Πρόσεξε ιδιαίτερα την ερμηνεία του σε αυτό και, για να επιλέξει να είναι αυτό που θα κλείσει το δίσκο, σημαίνει ότι είναι κάτι σημαίνει για τον ίδιο ("Κάτω απ' τον ίδιο ουρανό/ το ψέμα και τ' αληθινό/ αδιαφορία και αγάπη πλάι-πλάι/ πάνω σ' αυτήν την ίδια γη/ πεθαίνει τ' όνειρο και ζει/ μοιάζει χαμόγελο το δάκρυ που κυλάει"). Έπιασα τον ευατό μου να δακρύζει στην πρώτη ακρόαση.
Σε γενικές γραμμές, το "Θάρρος ή αλήθεια" είναι ένας "γεμάτος" δίσκος που θα βγάλει κάποιες επιτυχίες και έχει σίγουρα ορισμένα καλά τραγούδια. Το γεγονός ότι σε ορισμένα σημεία θυμίζει παλιότερες δουλειές του Χατζηγιάννη μόνο θετικό μπορεί να είναι. Κάθε πέρσι και καλύτερα που λένε. Μακάρι να συνεχίσει έτσι στους επόμενους δίσκους τους και αντί για αδιάφορα σουξεδάκια-σλόγκαν να φτιάχνει ωραία, ειλικρινή και εμπνευσμένα τραγούδια.
